Wanneer we 's morgens in de resort in Kelowna in ons appartement ontwaken, is de zon dwars door onze woonkamer heen opgekomen. Gewekt worden door daglicht, een sensatie die we al weer even kwijt waren. Met zelfgezette koffie erbij iets om nog even onder de lappen te blijven. Ook al omdat erboven hetvia de open balkondeurbehoorlijk koud is geworden . De herfst is in alle grilligheid losgebarsten en die gaat deze ochtend vergezeld van koude luchtstromen.

Kelowna hebben we gisteren al kort mogen aanschouwen bij het doorrijden van noord naar slaap. De stad heeft, blijkt bij een vervolgbezoek, werkelijk niks te bieden. Een verzameling in de jaren 80 uit de grond gestampte betonnen bouwwerken die men stad noemt. Wat oud was, is of neergebuldozerd of verstopt achter bossages.

Mariella had zich al een aantal dagen verheugd op een bezoek aan deze metropool. Bernardstreet, daar moesten we heen. Daar zit de grootverkoper van de nepbontgevoerde laarzen die zij wil importeren naar Europa om komende winter zonder koude voeten deze periode te kunnen weten doormaken. Helaas, alle schoenzaken aan deze avenue zijn nog voorzien van zomerschoeisel. Maar geen nood, binnen een paar weken begint de verkoop van nepbont. Fijn, daar zullen we aan denken als we thuis zijn en Europa door Sarkozy en Merkel in november is gered.

Dan maar even verpozen in een echte Japanse tuin, en verdraaid: er is een bus Japanners geland met hetzelfde doel. We laten de karpers voor wat ze zijn en gaan naar het wijn- en orchardmuseum. Voor de deur zien we een bordje dat aangeeft dat het twee verschillende musea betreft. Dat wordt kiezen. Of gaan we naar beide en dan wat korter? Moeilijk, moeilijk. Dan maar eerst naar het wijnmuseum. Bij binnenkomst blijkt dit een wijnwinkel te zijn met twee informatieborden, een oud wijnvat en een vitrine oude wijnflessen en oh ja, twee scherven van een oude griekse amfora. Snel door naar het andere museum.

Dat is eerst niet te vinden, hoewel slechts een deur verderop. Gek. wel een hele grote lege zaal met ronde tafels, stoelen en een podium., Verder niks. Wel is er naast het sanitair een raam en als we daar doorheen kijken, zien we een zaal van 10 bij 15 meter met wat borden en wat prullaria. Voor het andere raam staat de trots van het museum: een fruitkistjestimmerautomaat. Dolletjes!

Gelukkig is het museum dicht en gaat pas na de verbouwimg weer open en hoewel dat over 110 minuten is, blijven we daar maar niet op wachten. Het fruit konin de tussentijdeens zacht worden.

Op weg naar de lunch lopen we langs een restaurant waar de pui uit is. Maar men treft het, een timmerman is een nieuwe aan het inschroeven. Nu is dat op zich niet zo heel schokkend, ware het niet dat men binnen gewoon aan het lunchen is. En niet aan een tafel, maar aan drie of vier. Werkelijk? Is het eten er zo goed dat men zelfs tijdens de verbouwing aanschuift of is de pui er tussen voor- en hoofdgerecht uitgetimmerd? We hebben foto's gemaakt voor de zekerheid. Te surrealistisch.

Na de lunch, de beste burger in de stad, ja van heel BC, rijden we wat rond, gaan we de berg nog even op - die in 2003 volkomen is afgefikt - en zien we de zuidkant van de stad in een hoosbui verdwijnen. Een mooi natuurlijk fenomeen dat op foto niet beklijft. Hierna is het retour naar de resort, relaxen, koken - we moeten olie halen in het restaurant omdat anders de kipspiezen een worden met de bodem van de pan en we zitten 20 kilometer van de dichtstbijzijnde super - en een uurtje in de openluchthottub van 39 graden, waardoor de avond aangenaam invalt. In de tub krijgen we gezelschap van een tweetal dat een boerderij is begonnen boven Edmonton, maar in Nederland nog gewoon ambtenaar was. Ik overweeg nog.

Donderdag start onze laatste intervalreis van Kelowna naar Manning Park. Dat is 250 kilomter en vanaf daar is het nog 250 door naar het vliegveld van Vancouver. Maar voordat we Kelowna verlaten, gaan we nog wijnproeven en -kopen ten zuiden van de stad, waar zich de vinyards bevinden. Na een Zweigelt uitgespuugd te hebben vanwege het zuur, kopen we z'n duurdere broertje die Mariella terwijl ik tijp, zit leeg te slurpen. Hierna gaan we naar Monk Hill waar we in een prachtige winery terechtkomen waar we een tijdlang rondkijken en ook nu weer met fles vertrekken. DIe is voor Europa bedoeld.

Tanken doen we vrijwel elke rit omdat de tank (nomen est omen) 1 op 10 rijdt en we niet in het midden van nergens zonder peut willen komen te zitten. Dus elke keer dat de naald op half staat, gaat de slang erin. DIe reken ik dan af met de creditcard, zoals ik bijna alles op dat blauwe kaartje zet. En verdomd, een dag voor retour is hij vol. Hij wordt geweigerd. En de vraag is nu had ik een limiet van 3.500 of 5.000 euro? We zullen het in Nederland zien, net als de overige financiele schade. Lang leve het roekeloos bijklussen. Zal de HHs nu eindelijk de facturen uit 2010 hebben betaald?

In Manning Park aangekomen hebben we niet het idee dat het seizoen afloopt. Nee, het is afgelopen. Volkomen. Wijzijn de enige gasten en voor ons wordt om halfzes het restaruant geopend. Voor ons is de kok hedenochtend zijn bed uitgekomen en er is nog een heuse menukaart ook. Burgers, pasta, salada, sandwiches, alles wat we willen. Als we het vriendelijk vragen, zullen ze zelfs de shop een kwartiertje van het slot halen, hebben we de indruk.

Maar om nu te denken dat het in een leeg restaurant, in een leeg appartementencomplex met vier man staf voor ons echt een gezellige boel zal worden? Nee dat niet. Ook al omdat het zwembad is gesloten tot 10 december, wanneer het skiseizoen begint.

Wij reisden tot op heden met de tijd mee, maar zijn nu ingehaald door het seizoen. TIjd om op te breken, tijd om te vertrekken. Over 48 uur zijn we boven Groenland.