Vluchten kun je het niet noemen, het was een gewoon vertrek deze zondag uit Calgary. Wel eentje zonder enige wroeging. We zullen hier niet snel terugkeren en dat heeft alles te maken met wat de stad kenmerkt, culturele leegte, onplezierige sfeer en vage lui.

Gisteravond nog. Wel een beetje zielig. Een oudere dame, zeg 64, bedient ons aan tafel. Dat gaat allemaal niet zo vlotjes, logisch, mevrouw is aan haar pensioen toe en heeft dat vast verdiend. Het kan ook zijn dat ze al 70 is en dat men is vergeten haar te vertellen dat haar pensioen al is ingegaan. Haar hulpje is een jonge vent van een jaar of 17 die nog niet veel kan en de indruk wekt dit nog lang vol te houden. Hij mag ons geen drank serveren, daarvoor moet de oude vrouw uit haar rookhok worden gehaald. Wanneer we terugkomen van het buffet, zijn onze drankjes verdwenen en is de tafel volkomen opnieuw opgemaakt. Rare zaak die we toch maar even aankaarten, immers, de glazen waren nog bijna vol. De vloermanager ondergaat het zuchtend en verordonneert de dame en de 17-jarige herstel te plegen. Het siert haar dat dit zonder zichtbare schrobbering gebeurt, wij zijn namelijk niet de enige faaltafel in een verder prima hotel. Het kenmerkt voor ons de Calgeriaan: lomp, weird en met een vleugje idiotie.

Zodra we de kolossen van Calgary en de zuidelijk ervan toegevoegde vinexwijk achter ons hebben gelaten, wordt de snelweg plots leeg en smaller. Duidelijk gevalletje terug naar de natuur. Dat doen we dan ook, maar eerst bij een benzinestation ontbijten. Dat hadden we onszelf in het hotel maar bespaard, ervan uitgaande dat de chaos ermee zou worden vergroot. Aan het broodje kon ik in elk geval afmeten dat het ooit in een ver verleden enige mate van versheid had gekend, maar dat daar nu op geen enkele manier nog sprake van was. De koffie was net sterk genoeg om deze naam te dragen, zij het zonder eer. Kortom: we zijn weer lekker bezig, maar de tank is vol en de portemonnee heeft weer driehonderd verse dollars toevertrouwd gekregen, dus gas!

Op naar Waterton Lakes, een gehucht van een paar huizen aan de grens met Montana (USA). Prachtig gelegen meer, aan de voet van vele bergen, een idyllisch dorpje en een prima lodge. Wat wil je nog meer? Juist, eten en drinken. Op onze tocht door het dorpje ging onze gedachte terug naar 2004 in Rome. Hartje zomer, we hebben het over augustus, wat alles ‘Chiuso per ferie’, ofwel gesloten wegens vakantie. Wel, dat is in Waterton ook zo. Het beroemde Prince of Wales Hotel is dicht, de restaurants – op een enkele na – zijn dicht, alles is dicht. Op de gevels prijken de bordjes ‘Closed for the season’, waarbij die bij de Subway nog het meest hilarisch is: re-opens in may 2012. Ik ben blijkbaar net te laat voor een broodje kip, want een mevrouw is hard de toonbank aan het poetsen aan de andere zijde van de potdichte deur. Daar is geen lunch meer te verwachten en dus slaan we die van harte over, het is al halfvier en de komende uren worden doorgebracht met een verkenning van alle dichte winkels en een gesloten hotel op de berg. Zullen we het kraken?

Die avond eten we in het Italiaanse restaurant, de enige mogelijkheid buiten onze eigen lodgeverzameling en een vage snackbar. Prima voer, je kunt eraan proeven dat ze ooit een keer van Italie hebben gehoord. Maar om nu te zeggen dat dit de bereidingswijze is die pasta carbonara nu net dat specifieke meegeeft? Nee, dat niet. Maar leuk geprobeerd en de ober slijt van alles bij ons tegen gereduceerd tarief, het is de laatste avond van opening, tot volgend jaar. Zijn enthousiasme belonen we met een tenner.

De volgende ochtend gaan we naar een prachtig door ijzeroxide roodveroorzaakte kloof waar op elke hoek wordt gewaarschuwd dat beren op dit moment op deze plek bijzonder actief zijn. We besluiten de wandeling kort te houden en we zijn op onze hoede. Op een gegeven moment sta ik op een brug en kijk naar Mariella die achter mij wijst. Dat is meestal een teken dat er een beer is te zien, immers, bij het aanschouwen van een beer moet je heel stil zijn. Ik schrik me rot en draai me om. Zucht. Ze wilde mij twee knabbels (eekhoorns) wijzen en die niet afschrikken. Dat kan ik nog net aan. Deze razendsnelle knagers tonen de toppen van hun kunnen. Wij staan stil op de brug en zij razen voorbij, slaan linksaf en gaan langs de wanden van de rivier als bezetenen heen en weer. Humor-de-luxe om te zien hoe deze pluisjes zich zo snel kunnen bewegen. Wij dalen even af in de rivierbedding om te genieten van stilte en natuur en zien in de verte beide wangzakkigen nog steeds in de weer.

Terug bij de auto wisselen we weer van chauffeur en rijd ik de berg af. Wanneer we bijna op de kruising zijn die terugleidt naar het dorp, zien we twee fietsers naast hun rijwiel staan en ons wenken. We zetten de auto stil en kijken mee. Een beer tegen de heuvel waar we net vanaf kwamen. Niks gezien en plots staat daar zo’n 600 kilo beest. Natuurlijk, in de Knight Inlet Lodge hadden we deze al in veelvoud gezien, maar daar verwachtten we ze. Hier is er eentje werkelijk dicht bij de bewoonde wereld. We blijven ademloos kijken en zien dat hij verdwijnt. Na vijf minuten gaan de fietsers ervandoor, wij blijven kijken.

Plots zit de beer niet meer op de heuvel boven, maar net voor de bosjes voor ons. Nu is hij nog op zo’n vijftig meter afstand en wordt het toch wel spannend. Weliswaar heeft hij geen oog voor ons, maar wij schatten de kans op een collisie niet ondenkbeeldig en gaan vlot naar de auto. Mariella gaat op de passagiersstoel zitten, het dichtste bij Bolke en ik sta achter de auto en maak een telelensfoto. Die is onscherp, maar ik laat het erbij. Toch maar het staal en glas opzoeken van de geborgenheid van de auto. Nog even blijven we kijken, maar we zijn hem kwijt en een tochtje terug op de berg brengt hem niet meer naar boven, maar geeft ons wel meer inzicht in de afstand tussen hem (haar) en ons. Die was best kort te noemen.

De rest van de middag gaan we dan ook maar relaxen en dat betekent voor Mariella in de zon zitten – het is ’s middags meer dan 20 graden - op een schommelbankje en voor mij de schaduwrijke luxe van het balkon, waarbij een boek en een iPhone tot vermaak leiden. Morgen rijden we naar Fernie en gaan we weer een uur terug in de tijd en zal waarschijnlijk alles wel gesloten zijn ‘for the season’. We hebben de lodge al geboekt.