De tijd vliegt en omdat wij langzamerhand onze ronde door British Columbia en Alberta aan het volmaken zijn, merken we dat terdege. Wanneer we in Nelson aankomen, is het nog steeds een paar honderd kilometer naar Vancouver, maar dat zijn afstanden die men in Canada gebruikelijk is. Het is alsof wij in Nederland even in Groningen ergens gaan eten of een boekhandel bezoeken in Maastricht. Of dat we een nieuwe broodrooster kopen in Enschede. En als je daar naartoe rijdt, dan ook nog eens via de provinciale weg die met veel bochten om het landschap heen is gelegd.

Los van het feit dat de Canadees dus grote afstanden gewoon is af te leggen, doet hij dat altijd in een pick-up met veel motorvermogen. Logisch, de klimmen en dalen zijn er af en toe om een litertje gasoline extra tegenaan te gooien. Dat doen wij met onze tank ook en dat merken we aan de pomp. Elke twee dagen mogen we vijftig dollar aftikken, als we weer een deel van de route hebben afgelegd.

Vandaag komen we dus in Nelson aan en het hotel is niet moeilijk te vinden, het ligt direct aan de grote weg die zich een weg door het stadje heenvecht en pas erna weer breder wordt en sneller mag worden bereden. Wat het ook gemakkelijk maakt, is dat er op de veerboot al een vierkleurenfolder in het rek hing van het hotel, met alle geneugten en nog belangrijker: een routebeschrijving. Was niet echt nodig, want als gezegd, je rijdt er zo tegenaan.

Het Hume Hotel heeft een rijke historie en dat is te merken. Je zou het kunnen omschrijven als oude zooi, zelf houdt men het vast op nostalgisch. Veel hout, een brakke lift, gangen met niveauverschil (verzakking?) en een kamer die eruit ziet alsof men pas vorige week de sleutel ervan heeft teruggevonden, na 25 jaar zoek zijn. Maar groot is de kamer wel! Twee ruime tweepersoonsbedden, een zitje, een kast waarin je kunt verdwalen en uitzicht op het belangrijkste kruispunt van de stad. Ook hier maken verkeerslichten geluid voor de visueel gehandicapten dus het pi-po en rakketakketak is niet van de lucht. Hoorbaar en ook weer net niet.

Nelson wordt omschreven als een stad waar alle hippies van Canada samenkomen om, tsja, wat doen hippies eigenlijk? Wanneer wij door de stad lopen, zien we hier en daar plukjes mensen die inderdaad wel hippieachtig overkomen. Ook de plaatselijke boekhandel heeft een bijpassende boodschap voor het onwettig afnemen van boeken op een bordje gekalkt: ‘Winkeldiefstal getuigt van slechte karma’.

Wat Nelson ons te bieden heeft, buiten druilerig weer en de dreiging van regen, is een prachtig park en een historische tram die ons erlangs voert. Deze nemen we heen en vanaf het eindpunt – toch al gauw tien minuutjes boemelen – gaan we via het park terug. Het is een bankjespark, met weinig bezoekers, een plukje eenden die samenscholen en in gezamenlijkheid overscherende duiven. En overal staan bankjes. En dat heeft een reden, althans, dat is mijn interpretatie.

In Engeland zie je geregeld bankjes staan die ter nagedachtenis van ontvallenen - met een bordje met de naam van die persoon en een toegevoegde regel als ‘In loving memory’ – zijn neergezet. En aangezien Canada zo’n beetje alles uit Europa kopieert, staat hier in Nelson (maar ook elders) het park vol met herdenkingszitjes. Het heeft er alle schijn van dat er meer zitplaats in het park is, dan inwoners in de hele vallei.

We lopen door tot het einde van het park en horen in de verte de tram alweer aankomen. Deze wordt bestuurd door Bill, terwijl achterin Bill de kaartverkoop regelt. Elke rit wisselen ze van positie en zo houden ze het interessant voor beiden. In de zomer rijdt de tram alle dagen, maar nu is het bijna ‘closed for the season’ en is het weekenddienst. Ons handenwuiven doet het minstens tachtig jaar oude wagentje knarsend tot stilstand komen en we mogen mee. Helaas zijn ze bij de halte het opstaphulpje vergeten, maar geen nood: er is een reserve.

De rest van de dag wordt wat gelummeld door ons, spelletje scrabble, bezoekje aan de Japanse tuin (die is overgenomen door de hippies en hasjrokende jeugd) en een bezoekje aan de plaatselijke boekhandel, wat mij een boek oplevert over de Olympische Spelen van 1960 in Rome. De overige winkels zijn gesloten. Dit keer niet vanwege het seizoen, maar omdat het Thanksgiving is. De Canadezen vieren dit op een ander moment dan de Amerikanen (hee, een verschil) en dat is nu, op zondag de negende. Wel is de kookwinkel nog open en we kopen een slacouvert dat is gemaakt van hout en de vorm heeft van twee berenklauwen. Gevalletje humor. Of de klauwen thuis continu in de slasaus zullen drijven vanwege het ontbreken van lengte, zien we dan wel weer.

Maandag is het tweede thanksgivingdag, net als wij Pasen vieren, en alles is nog dicht. Met uitzondering van de supermarkt en de liquerstore. Inkopen voor de volgende etappe, want we verwachten dat we in Naksup tegen dichte deuren aan zullen lopen.

De rit is er een die in veel regen plaatsvindt, veel regen. Ook heel veel regen. Maar de wegen zijn rustig, iedereen zit met familie aan de haard. Wanneer we in ons hotspringresort aankomen, is het even droog. Dit resort is een soort Center Parcs dat tegen de berg aan is geplakt, met een natuurlijk verwarmd zwembad. Er is keuze: 42 graden, 38 graden of 12. De laatste valt sowieso af, er drijven nog net geen ijsblokjes in. Maar eerst naar de hut, een tegen de berg aangeplante houten hok van een paar vierkante meter waar we ons een dag mogen verpozen. De lol zit ‘em natuurlijk in de hotspring en dat snappen we volkomen.

De keukenfaciliteiten, waarvoor we enige inkopen hebben gepleegd, gaan niet verder dan een koelkast, een keukenblad en een koffiezetter. Gelukkig is ons eten ook koud te nuttigen, we zullen wel moeten.

Dan maar in bad. Wanneer we bij de hotspring aankomen, zien we dat er ook een zwembad is, zo eentje waar je meters kunt maken in schoolslag of borstcrawl. Wanneer we daar aankomen, krijgen we van de badmevrouw vijf minuten. Ze is namelijk bezig het bad te sluiten. Niet voor vandaag, maar voor het seizoen. Het is weer eens zover: ‘Closed for the season’.

Gelukkig zijn de hete baden boven nog wel open en dat blijft zo. We nemen eerst de 38 graden en gaan geleidelijk op naar 42. Dat is best een uurtje of wat vol te houden en wordt de volgende ochtend voor vertrek weer naadloos gekopieerd. Het is een raar soort zwemmen in de open lucht. Het regent en je voelt je alsof je op de tram staat te wachten; het water gutst je van het hoofd. Aan de andere kant is het lijf ondergedompeld in warm water alsof je thuis in bad ligt.

Bij vertrek is de regen opgehouden en overgegaan in stortbuien. Maar in de 250 kilometer lange rit naar Kelowna klaart het zienderogen op tot aangenaam, zonnig en een graad of 15. Waren we weer even ontwend, zo’n zonnetje.

Wanneer we bij Vernon de heuvels uitkomen, waarbij de tank slechts enkele keren een tegenligger moest ontwijken, zitten we plots in enorme drukte. Ook dat was weer even geleden, sinds Calgary hadden we alleen nog maar kleine stadjes gezien en soms zelfs dat niet. Nu zitten we in een vallei, op een snelweg die van Kamloops (herinneringen aan de Rocky Mountaineer) naar Kelowna voert. Op de kaart was er niks van te zien, maar in het echt is het een forse stad. Die doorkruisen we op weg naar ons volgende resort: Okanagan Lake Resort.

En bij inchecken blijkt wel weer eens dat het bijna einde seizoen is. Het resort is niet helemaal leeg, maar scheelt niet veel. Bij onze wederom ruime hotelkamer is een zwembad. Maar dat is weer eens gesloten. Samen met nog een andere auto staat de onze treurig vrijwel alleen op de parkeerplaats. Gelukkig is de hottub in het hoofdgebouw nog in werking.

Maar voor hoelang nog?